(بسم الله الرحمن الرحیم)
روز  ششم ماه مبارک رمضان در طول تاریخ، شاهد رخدادهايی بوده است و طبق روايات، اعمالي و دعاهايي نيز براي اين روز ذکر شده است.

نگرش پیوریتن ها در قبال مرگ
این است که بر نگرش پیوریتن ها در قبال مرگ نوعى آشفتگى حاکم است. مرگ از سویى، دوستى است که روح را براى رستگارى از قید بدن وا مى رهاند، اما از دیگر سوى دشمن است و نمایانگر شروع عذاب جاودان. دوست یا دشمن بودن مرگ تنها و تنها به خواست خداوند بستگى دارد که آنهم قابل شناخت نیست. مرگ براى برگزیدگان خداوند، دوست است؛ ولى براى اکثریت قاطع انسان ها، مرگ آخرین دشمن و شکست ناپذیر است.

.'
'.

نگرش پیوریتن ها در قبال مرگ
این است که بر نگرش پیوریتن ها در قبال مرگ نوعى آشفتگى حاکم است. مرگ از سویى، دوستى است که روح را براى رستگارى از قید بدن وا مى رهاند، اما از دیگر سوى دشمن است و نمایانگر شروع عذاب جاودان. دوست یا دشمن بودن مرگ تنها و تنها به خواست خداوند بستگى دارد که آنهم قابل شناخت نیست. مرگ براى برگزیدگان خداوند، دوست است؛ ولى براى اکثریت قاطع انسان ها، مرگ آخرین دشمن و شکست ناپذیر است. اما براى پیوریتن هاى معمولى ـ که بلاتکلیف میان این دو شق قرار دارند ـ مرگ دشمنى مهربان یا دوستى ترس آور مى نمود. از آنجا که هیچ تجربه معنوى ـ نه برخوردارى از وجدانى پاک و نه داشتن یک زندگى شرافتمندانه ـ نمى توانست رستگارى را تضمین کند، پیوریتن ها با میزان قابل توجهى از دلهره به استقبال مرگ مى رفتند. تغییر مهم پیوریتن ها در «کتاب نماز جماعت» کشیش این بود که بهتر آن است که با اضطراب با مرگ مواجه شویم و با احساس ناایمنى از سرنوشتى که خداوند براى روح مقدر کرده است، در باب آخرت اندیشه کنیم. تأکید هیلدرسام این بود که آرامش و اطمینان دروغین از وخیم ترین ارزیابى هایى است که ممکن است براى انسان رخ دهد. بهتر آن است که ترس و تردیدهاى مستمر انسان را آزرده خاطر نماید تا آنکه یک چنین اطمینانى او را به خواب فرو برد.

«در سال ۱۵۲۴ فقط سه سال پس از فتح مکزیک، گروهى از دانایان آزتک با نخستین گروه از مبلغان فرانسیسى که وارد مکزیکوسیتى پایتخت نوبنیاد کشور شده بودند، به بحث و گفتگو نشستند. بخشى از صحبت هاى آنها در دفاع از اعتقاداتشان به شرح زیر است: شما گفتید که ما پروردگار مالک زمین و آسمان را نمى شناسیم. شما گفتید که خدایان ما، خدایان حقیقى نیستند. اینها حرفهاى تازه اى است که شما به ارمغان آورده اید. به دلیل همین حرف هاست که ما آزار دیده ایم و به زحمت افتاده ایم. اجداد ما که پیش از ما بر زمین زیسته اند، به این گونه صحبت کردن خو نکرده بودند. ما الگوى زندگى خود را از آنها به ارث برده ایم؛ الگویى که آنها به حقیقت آن باور داشتند، به آن احترام مى گذاشتند و خدایان ما را ستایش مى کردند.

.'
'.«در سال ۱۵۲۴ فقط سه سال پس از فتح مکزیک، گروهى از دانایان آزتک با نخستین گروه از مبلغان فرانسیسى که وارد مکزیکوسیتى پایتخت نوبنیاد کشور شده بودند، به بحث و گفتگو نشستند. بخشى از صحبت هاى آنها در دفاع از اعتقاداتشان به شرح زیر است: شما گفتید که ما پروردگار مالک زمین و آسمان را نمى شناسیم. شما گفتید که خدایان ما، خدایان حقیقى نیستند. اینها حرفهاى تازه اى است که شما به ارمغان آورده اید. به دلیل همین حرف هاست که ما آزار دیده ایم و به زحمت افتاده ایم. اجداد ما که پیش از ما بر زمین زیسته اند، به این گونه صحبت کردن خو نکرده بودند. ما الگوى زندگى خود را از آنها به ارث برده ایم؛ الگویى که آنها به حقیقت آن باور داشتند، به آن احترام مى گذاشتند و خدایان ما را ستایش مى کردند.
خداشناسی آزتک ها
بنا به قراین و شواهد موجود آزتک ها در ابتدا به خدایى یکتا عقیده داشتند و از شرک و بت پرستى دورى مى جستند، اما معلوم نیست بنا بر چه مقتضیاتى بعدها به بت پرستى و شرک پرداخته و بزرگترین ارقام را براى قربانى افراد انسانى به خاطر خدایان شان تهیه دیدند، به طورى که در سده شانزدهم در معابد ایشان سیزده خداى بزرگ و بیش از دویست خدای کوچکتر وجود داشت. خدایان بزرگ اغلب عبارت از ارباب انواعى بوده اند که سرپرستى امور طبیعى را عهده دار بوده، و در تقدم و تأخر، بزرگى و کوچکى، شامل سلسله مراتب کهتر خدایان و مجمع مهتر خدایان ( ابر ایزد ) مى شده اند. الگوى دستگاه کهانت و طبقه روحانیان نیز مطابق معمول از روى همین سلسله مراتب در مجمع خدایان تکوین مى یافت، هر چند که پیش از آن، یعنى قبل از آن که سلسله مراتبى براى خدایان قایل شوند، به موجب قیاس خدایان به انسان براى خدایان از روى الگوى خود سلسله مراتبى ساخته بودند.